Dagmara Kwiatek

Kazimierz Targosz, fragment artykułu z Magazynu Krzeszowickiego Nr 152, 15.05.98 r.: (...) Dagmara używa języka symbolicznego, ucieka do abstrakcji i trudno określić co jej w duszy gra. (…) Na pytanie co ją inspiruje, odpowiada: zawsze życie, wszystko czego doświadczam. I dlatego zapewne należy do tych artystów, o których można powiedzieć, że noszą swój świat ze sobą, nie czerpią wprost z tego co za oknem, z miejsca w którym żyją. (...) Dagmara należy do tych artystek, które przemawiają własnym głosem, czasem jest to intymne zwierzenie, czasem skarga albo krzyk. Potwierdza też - jak sądzę - naszą coraz silniejszą potrzebę obcowania ze sztuką, z artystą w tym bezdusznym, zabieganym świecie.

AN, fragment art. z Dziennika Polskiego Nr 249 (18345), 2004: (…) Czasem jest to świat sprowadzony do syntetycznego znaku, innym razem zasygnalizowany symbolem, zawsze ciekawy i trochę tajemniczy.

Maria Ostrowska Z cyklu "Spotkanie po latach" z Magazynu Krzeszowickiego Nr 274 (15 czerwca 2003 r.): (…) Tytuły obrazów Dagmary może podpowiadają, sugerują drogę interpretacyjną (…) Myślę jednak, że nie próba interpretacji jest tu najistotniejsza. (…) ważne jest to, co zostaje po kontakcie z jej dziełami, co otwiera drogę do nigdy niedokończonych refleksji sięgających kosmosu, eschatologii, bardzo skomplikowanych relacji międzyludzkich, własnych lęków, pragnień i marzeń. (…) Uroda obrazów Dagmary nie daje się zdefiniować, to żywy świat, bo wskrzesza go twórcza myśl, twórcze spojrzenie, i w końcu nadzieja, że nikt nie będzie obojętny.

Anna Kot, Tygodnik Nadwiślański, 2005: Kolorystycznie galeria Biura Artystycznego w Sandomierzu wyprzedziła lato. Ale zarzucić letniość prezentowanej tu sztuce to wyraźne nieporozumienie. Sztuka słońca. Soczyste czerwienie, odważne pomarańcze, nasycone żółcie od czasu do czasu złamane wyciszoną słońcem zielenią - to barwy, które od 10 czerwca dominują w galerii sandomierskiego BWA. (…) Kiedy ogląda się katalog dawnych, a właściwie zupełnie niedawno powstałych prac Dagmary Kwiatek i konfrontuje je z jej nowymi dokonaniami artystycznymi, aż trudno uwierzyć, że ich twórcą jest jedna i ta sama osoba. W "starych" obrazach uderza stosowanie barw pośrednich, które artyści zwą "wojtkiewiczowskimi sosami" i nagła eksplozja koloru w nowych dziełach. Dostrzeżenie urody i ekspresji żółcieni, pomarańczu, krwistej czerwieni i złamanej zielenią żółci to widoczny przejaw jej fascynacji światłem i nasyconą barwą. Fascynacji, która narodziła się po niedawnej podróży do pełnej słońca i kontrastów - także kolorystycznych - Indii(...)